Πρωταγωνιστές, όμως, είναι τα παιδιά, οι μαθητές ανεξαρτήτως σχολικής βαθμίδας, οι οποίοι δίνουν τον αγώνα τους στην προσπάθειά τους να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις που τους παρουσιάζονται, με γνώμονα την 'πρόοδό' τους , με πραγματικό όμως αποτέλεσμα πολλές φορές το βομβαρδισμό τους με πληροφορίες , με συνεχείς αξιολογήσεις , με πολλές δραστηριότητες και με τελικό θύμα τον ελάχιστο πλέον ελεύθερο χρόνο τους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έρχονται να λειτουργήσουν τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες -και όχι μόνο. Όταν μια οικογένεια απευθύνεται στον ειδικό, με αίτημα σχολική αποτυχία, δυσκολίες μάθησης, συγκέντρωσης και γενικά επίδοση δυσανάλογη με την προσπάθεια και τις προσδοκίες, στις περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάζει ένα συγκεκριμένο προφίλ μελέτης : η μελέτη γίνεται στο σπίτι και ο ένας ή οι δύο γονείς είναι 'αναγκασμένοι΄ να δαπανούν πολλές ώρες μαζί με το παιδί, προκειμένου να διεκπεραιώσει τις εργασίες και να προετοιμαστεί 'κατάλληλα' για τις σχολικές υποχρεώσεις. Όπως είναι λογικό, οι ώρες αυτές δεν είναι όλες 'ειρηνικές', καθώς ο χρόνος είναι σίγουρα πιεστικός, το παιδί δε συνεργάζεται πάντα καλά είτε λόγω των δυσκολιών του -που συχνά αποδίδονται σε δυσλειτουργική ή αντιδραστική συμπεριφορά- είτε λόγω της κόπωσης ή της σχέσης με το γονέα.
Ας αναρωτηθούμε , όμως, είναι αυτό το σημαντικό; Κατ' αρχάς, στις περισσότερες περιπτώσεις όσες ώρες και αν δαπανηθούν, δεν αξασφαλίζουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, το παιδί καταγράφει ότι έχει αποτύχει και πολύ συχνά η ματαίωση που βιώνει είναι λιγότερο οδυνηρή από το ότι πρέπει να ανακοινώσει το βαθμό στους γεμάτους αγωνία (ή προσδοκίες) γονείς του. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που η επίδοση είναι επαρκής, σε ποιον τελικά αποδίδεται; Κοινή η προσπάθεια με το γονέα, κοινή και η επιτυχία. Και όταν ο γονέας αποφασίσει κάποια στιγμή να αποχωρήσει από τη διαδικασία, το παιδί εχει χάσει το δεκανίκι του.
Επιπλέον, η σχέση γονέα - παιδιού διαταράσσεται. Τα παιδιά ως ενήλικες δε θυμούνται όλες τις πληροφορίες με τις οποίες τους έχουν τροφοδοτήσει οι γονείς τους. Θυμούνται κυρίως το βλέμμα των γονέων τους : Απευθυνόταν σ' εκείνα με υπερηφάνεια, ικανοποίηση, επιβράβευση, εμπιστοσύνη ή με απογοήτευση, απόρριψη, θυμό,ντροπή; Μέσα από αυτό χτίζουν τη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και την Αυτοεκτίμησή τους. Τα μάτια των γονέων είναι ο καθρέφτης τους : Αξίζω; Είμαι επαρκής; Μπορώ να επιτύχω; Με αγαπούν; Μπορώ να είμαι υπερήφανος για τον εαυτό μου;
Λαμβάνοντας υπ' όψιν τα παραπάνω, ας εστιάσουμε - ως γονείς και ως κοινωνία- σε αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά. Ας αφουγκραστούμε τα παιδιά μας, ας κατανοήσουμε τις πραγματικές ανάγκες κι επιθυμίες τους, ας αναγνωρίσουμε και ας αποδεχτούμε τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους και ας προσπαθήσουμε να τους προσφέρουμε αυτό που αποτελεί το πρωταρχικό ρόλο μας : να είναι χαρούμενα, να νιώθουν αγάπη, να γνωρίζουν και να εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Πολλές ευχές; Ας είναι..Έρχονται Χριστούγεννα! Καλές γιορτές σε όλους!
Σωτηρία Κεχρή
Ψυχολόγος – Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Ψυχολόγος – Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Διευθύντρια ‘Λόγος & Γραφή’
